Berlijn hmmm dat is toch 1,5 uur vliegen of 6 uur met de trein of 9 dagen fietsen? Toch maar de fiets dacht Ivan. Even wat feitjes: 9 dagen fietsen, 1634,69 kilometer en 8163 hoogtemeters. 
Lees hieronder het reisverslag van het heen en weertje naar die Heimat:
Zondag, 14 juni 2020
Jetzt geht’s los
Vroeg op is niet m’n sterkste kant, maar het is gelukt. En wat een beloning, de eerste uren is het heerlijk fietsen met praktisch geen wind en geen kip op straat. Pas na de Veluwe komt de zon door en na Lochem is het nieuw voor mij en geniet ik zo van de omgeving dat ik verkeerd fiets.
In Neede eerste korte stop, in de schaduw eet ik een wrap aan een picknicktafel. Gaat er een deur open bij een woonhuis: of ik zin heb in een kopje koffie! Pauze werd iets langer 🙂 En door. De route is bij vlagen wonderschoon maar ik fiets ook regelmatig op een matig fietspad langs een drukke weg, die niet zo druk is omdat het zondag is. Rheine schiet niet op. Bij een ijssalon 
mag ik naar het privé toilet, het ijs smaakt goed. Als ik bijna 200 op de teller heb word het steeds donkerder en begint het te regenen. Net voordat het echt losgaat (deluge) ga ik schuilen in een schuur waar enorme koeien staan. De vriendelijke boer komt een praatje maken. Er komen vaker mensen schuilen. De koeien wegen 600 kg een worden geslacht bij 800 kg. De schuur zelf is van 1910. Ik fiets verder maar het blijft zeurderig regenen. Ik merk dat ik te weinig gegeten heb en prop met moeite eten naar binnen. Ik voel me snel wat beter maar de tegenwind trekt aan een ik ben niet meer vooruit te branden. Toch nog voor m’n snelste planning bij m’n overnachtingsplek (vrienden op de fiets), vooral omdat ik zo min mogelijk heb gestopt.
Maandag, 15 juni 2020
Wenn schon denn schon
Nog meer moeite met opstaan dan gisteren. Ik ben gewoon nog niet wakker als ik op de fiets stap. Wel met schone kleren, die waren gister gelijk in de wasmachine gegaan. En kreeg ook nog een heerlijke kop soep, top adresje, deze vrienden op de fiets.
De dag begint extreem grauw en grijs en met druilerige regen. De eerste 42km rijd ik over een drukke grote weg, het geluid vd banden op het kletsnatte asfalt is oorverdovend. Je krijgt van al het verkeer wel een wind-duwtje in de rug. Nog voor Petershagen zie ik op m’n Wahoo een parallel weg, daar is het heerlijk rustig. Het wordt even een schitterend gravel pad, en Bambi is er ook.
In Petershagen begint het hard te regenen, maar dat is eigenlijk wel prettiger dan dat druilerige. Het duurt niet lang, maar m’n voeten zijn tot ver in de middag zompig.
Na 60km in Loccum eindelijk een bakker. Deze heb ik hard nodig, de moraal is ver te zoeken. Enorme koffie met melk doet wonderen, net als alle aanmoedigingen van gister die ik nu pas lees.
Opeens ben ik Luis Leon Sanchez en de tijd vliegt! Toch moet ik om de 40 km stoppen omdat m’n knieën dan teveel zeuren. Kort stoppen helpt maar leuk is anders.
De route, die ik zaterdag snel in brouter.de heb getekend loopt helaas voornamelijk over grote doorgaande wegen, die vrij druk zijn. Pas in voormalig Oost Duitsland ben ik daar vanaf, en dat compenseert alle misère van vandaag. Eindelijk kleine weggetjes, nauwelijks verkeer, schitterend licht, piepkleine sfeervolle dorpjes met korte kasseienstroken, vriendelijke mensen. Niks te klagen? Ja lichte wind tegen, maar dat is de hele dag al.
Om 15u neem ik een flinke lunch en daar knap ik enorm van op. 
Iets daarna bel ik het pension dat ik er om 20u ben. Uiteindelijk is dat 19:50, niet slecht ingeschat.
Na t douchen op zoek naar eten. Vlak voor sluitingstijd kan ik nog net een broodje döner bemachtigen.
Morgen lekker uitslapen, wekker om 6u ipv 5u.
Dinsdag, 16 juni 2020
Ich bin ein Berliner
Vanochtend zowaar voor m’n wekker wakker, en ik voel me uitgeruster dan gisterochtend. Rustig ontbijten en fiets klaarmaken, geen haast meer, rustig uitbollen naar Berlijn. Mooi om te zien hoe het landschap subtiel veranderd. Sinds ik in voormalig Oost Duitsland ben hoor en zie ik meer vogels. Ook de stijl vd dorpjes veranderd, af en toe lijkt het of ik een decor in fiets.
En wat is dit, dit ken ik. Oja het is een dijk. Waar is de rivier? Ik mag met een pontje de Elbe over! Wat is het hier idyllisch stil, ik mis iets. Het is de pont, die heeft geen zware dieselmotor, maar gaat puur op de kracht van het water heen en weer. 
Als je haast hebt moet je hier niet wezen. Zeldzaam rustieke overtocht. En dan is weer het landschap iets anders, de dorpjes hebben grotere huizen, het moet hier iets rijker zijn. Na 60 km tijd voor de bakker. Ik bestel iets teveel, neem het mee op de fiets en zing het er mee uit tot Berlijn. De benen draaien goed vandaag! Had graag die jus gister gehad, maar ben er erg blij mee. Ook de knieën houden zich gedeisd. Dat ik dat flauwe briesje mee heb zal ongetwijfeld meehelpen. Doppel Moral. Ik hoef nauwelijks te stoppen. Dan de geanticipeerde anticlimax, de buitenwijken van Berlijn. Drukke wegen, maar de automobilisten zijn -op een uitzondering na: mobieltje- zeer netjes en geven je de ruimte.
M’n route liep natuurlijk expres langs de Brandenburger Tor, waar slechts een handvol toeristen rondliep. Veel politie op straat. Nog wat restjes boeren protest en anti racisme protest. Tenslotte strijk ik meer in de hippe wijk Kreuzberg, waar ik bij familie logeer. Even bijkletsen en bijkomen en dan eind vd week terug, via de Harz en Teuto. Heb ik iets meer tijd voor, dus wat leukere afstanden per dag, zoiets als vandaag. Nu aan het bier (0.0%). 
Vrijdag, 19 juni 2020
Berlin auf Wiedersehen
Veel te snel al weer op pad, maar het is niet anders. De stad uit duurt lang, door de grootte en oneindig veel stoplichten. Daarna een beetje een nondescripte route. Veel fietspaden zijn opvallend goed, net Nederland. Af en toe is het saaier dan in de Flevopolder. Wel geluk met de regenbuien, de weg is soms zeiknat, de lucht is dreigend maar ik hoef m’n regenjas niet aan te trekken. De laatste 30 km breekt zelfs de zon door.
De Elbe is ook hier erg mooi. De twee schippers op de pont doen het heel rustig aan. Als ze een motorrijder en mij zien staan komen ze langzaam in beweging. Alsof buurman en buurman stoned zijn. Hun Duits is bijna onverstaanbaar. Bijna direct aan de andere kant is mijn vriendenopdefiets adres in een pittoresk dorpje. De poort verbergt een hippie-achtige tuin. Het huis zelf lijkt wel een houten berghut in de Alpen. Kasten vol met boeken, in mijn kamer staan de complete werken van Lenin en Marx gebroederlijk naast elkaar. Ik voel me helemaal thuis.
Zaterdag, 20 juni 2020
Innen Kettenblatt richtig benutzt – nah ja endlich!
Iets teveel hooi op m’n vork vandaag. En weer de hele dag windkracht 4-5 schuin tegen.
Keurig op tijd weg, maar zonder route op m’n Wahoo. De Wahoo app wil ‘m pas uploaden in het eerstvolgende dorp waar m’n mobiel weer bereik heeft. Vreemd, de route stond al op m’n mobiel.
Na een paar km mag ik bij het 1e pontje op zoek naar een alternatief. Het 2e pontje vaart gelukkig wel, al moet ik een tijdje volhardend roepen voordat de schipper in actie komt. In het eerstvolgende dorp koffie. Dan voort ploeteren tot uiteindelijk de Harz in beeld komt.
In het pittoreske Quedlinburg besluit ik om de zuidelijke Harz aan te doen. 
Ik plan de route in Locus Maps en die stopt er flink wat gravel in. Niet zo fijn met m’n nieuwe Conti’s, soms draai ik om een soms neem ik de kortste route naar asfalt.
De 1e echte klim in de Harz is mooi, en ik mag gelijk op het lichtste verzet. Daarna valt het een beetje tegen, net de Flevopolder maar dan met heuvels.
Onderweg niet genoeg gegeten en gedronken, 30km voor aankomst stop ik op een terras voor een kop soep. Het is net genoeg om de eindstreep te halen. Daar val ik met m’n neus in de boter, er staat een copieuze maaltijd klaar. Onderweg ben ik een handvol wielrenners tegen gekomen, waaronder twee bike packers. De Harz zelf is vergeven van de motorrijders. Laatste nacht in voormalig Oost Duitsland.
Zondag, 21 juni 2020
Der Gipfel des Harzes
Note to self: de Harz op een zonnige zondag is een No Go! Wat een drukte…
Na een uitstekend ontbijt blijf ik nog lang kletsen voordat ik op pad ga. Ik heb gister te weinig gegeten en gedronken en die fout wil ik niet nog een keer maken. Bovendien ben ik een beetje verbrand, nu smeer ik me voor vertrek in. Ik ben nog geen 500m vertrokken of ik kan terug voor m’n fietsslot, het eerste dat ik ergens vergeet deze reis. Valt mee nog mee. Ik rijd op een afgesloten weg ivm werkzaamheden en realiseer me dan nog niet dat dit de laatste rust voor een lange tijd zal zijn. Hoe dichter ik bij Brocken kom hoe drukker het wordt. Gelukkig is de klim zelf afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. Maar snel is het nog drukker met wandelaars, en die hebben nog minder zin om met fietsers rekening te houden. Op die paar steile stukken wordt dat bijna penibel.
Het uitzicht op de top is spectaculair. De Harz is klein en aan alle kanten is het snel vlak. Met een beetje fantasie zie ik Berlijn aan de ene kant en Utrecht aan de andere. De afdaling kan maar beperkt volle bak door de drukte, m’n fiets is ondanks de verpakking stabiel. In de afdaling komt bike packer Jan naast me rijden, hij rijd per dag zo’n beetje het dubbele van mijn afstanden. Na een heerlijke pizza in Braunlage rijd ik over wat de drukste weg van de Harz moet zijn. Pas in de afdaling naar Osterode wordt het rustiger. Goed asfalt, schitterende afdaling, remmen los. Na Osterode volgt een soort pre-Harz en die is misschien wel mooier dan de Harz zelf. Göttingen is duidelijk een studentenstad, ze hebben het straatbeeld overgenomen. Mijn overnachtingsplek is in een ‘buitenwijk’ op steenworp afstand van het centrum, zo klein is Göttingen. Ik heb nog geen idee waar m’n volgende overnachting zal zijn.
Maandag, 22 juni 2020
Wohin denn
Gisteravond hoopte ik welkom te zijn in Korbach. Maar die hield de deuren dicht ivm corona. 
Had de route al ingetekend. Vanochtend was ik in de veronderstelling dat ik welkom was in Winterberg. Kan ik mooi m’n route naar Korbach fietsen! Fietskleren zijn gister weer gewassen. Dit is alweer zo’n fijn vodf adresje! Ik ben weer traag ’s ochtends. Maar een half uur eerder weg dan gister. Ik kom buiten en het is hartstikke grijs. Weerbericht niet meer bekeken sinds ik dacht dat het alleen maar warmer zou worden. Maar ik krijg zowaar iets op m’n hoofd dat op regen lijkt. De moeite niet om een regenjas voor aan te trekken. Het stuk van Göttingen tot aan Kassel is genieten, het lijkt best op de Ardennen. In de afdaling naar Kassel trek ik m’n regenjas aan tegen de kou. In Kassel neem ik ruim de tijd om rond te kijken. Dit is de stad van Documenta, al is die pas over 2j weer. Ik zit op een groot druk kruispunt broodjes van de bakker te eten en verbaas me over de typetjes die hier rondlopen. Ze zullen mij ook vast vreemd vinden. Hoogtepunt is een langsvliegende slechtvalk. Ik ploeter verder. Kassel uit via een drukke weg en gelijk flink klimmen. Ik stop veel, met name om m’n knieën rust te geven. Flink rekken lijkt toch te helpen. 25km voor Korbach dringt het tot me door dat ik niet in Winterberg maar in Warburg welkom ben. Nieuwe route tekenen, begin er steeds handiger in te worden. In Warburg mag ik nog even 70hm tegen 9% pakken. Dat geeft recht op een ijsje. En daarna avond eten. Morgen een vroege start, hopelijk komt er dan wat vaart in.
Dinsdag, 23 juni 2020
Besichtigung und lockdown Flucht
Dan toch maar sneller naar huis. Ik wist van de aangescherpte corona maatregelen in Guttersloh, waar ik mijn route doorheen had gepland. Toch wil ik nog maximaal genieten van het Teutoburgerwald. Ik heb zelfs nog wat sightseeing tips op internet gevonden. En mooi is het, het kan zich meten met het mooiste van de Ardennen. Hier wil ik zeker nog eens terugkomen.
Aan het eind van m’n toeristische stuk kan ik warm eten bij de bakker, dat is een primeur voor mij. Het legt een goede basis voor de lange tocht die nog komt. Ik maak een route om Guttersloh heen, om bij Harsewinkel m’n oorspronkelijke route op te pakken. Dit is gelijk het meest verschikkelijke stuk van de hele fietsvakantie. Continu door bebouwde kom of langs zeer drukke straten.
Dan volgt een non-descript stuk naar Munster. Tijd voor eten. Ik wil een snelle hap, en vraag of er ergens een wok-to-go is. Dan probeer ik met Google Maps daarheen te navigeren, en ik dacht toch dat ik daar handig in was maar raak compleet verdwaald en kan me nog net inhouden m’n telefoon niet weg te smijten. Dit kost veel tijd, en als klap op de vuurpijl is de gewenste en gevonden wok-to-go nog dicht ook. Terug naar m’n route, en bij het eerste restaurant dat ik tegenkom ga ik eten. Italiaans, en nog een goede ook. De twee vriendenopdefiets adressen bij Munster zijn niet beschikbaar en ik besluit door te kachelen naar de eerste in NL. Vlak bij Winterswijk en ik ben blij te horen dat ik nog zo laat (en tot laat) welkom ben. Gelukkig begint het wat af te koelen en met een duidelijk doel draaien de benen goed rond. En dit stuk is nog mooi ook.
Met het laatste beetje licht -en weer google maps die me op het verkeede been zet- arriveer ik op een mooie boerderij en gaat m’n kaarsje uit.
Woensdag, 24 juni 2020
Die Niederlande, auch sehr schön
De wekker gaat veel te vroeg, de rit van gister heeft er flink ingehakt. Met de slaap nog in de ogen geniet ik van een uitgebreid ontbijt in een nog milde ochtendzon in een knalgroene tuin. Alweer een top vodf adres! 
Als ik wegfiets ben ik nog steeds niet scherp. Ik slinger wat over mooie gravelpaden, in Winterswijk wordt ik bijna chagrijnig omdat m’n route over de hoofdweg loopt en er geen fatsoenlijk fietspad naast loopt. Pas in Doesburg krijg ik er na taart en koffie weer zin in. Helemaal als Jair een berichtje stuurt dat ie me tegemoet komt fietsen. Na alle berichten over eikenprocessierupsen had ik vanochtend al besloten om via de Lek terug te fietsen ipv de geplande Veluwe. Dat is makkelijker om Jair te treffen, en daar maak ik optimaal gebruik van de oostenwind, die me naar huis duwt. Bij het Velperpoort station staat een welkom watertappunt. Dan de brug over en de rust keert terug langs de Lek. Wat een mooi stuk NL is dit. Is het home sweet home, dat Duitsland hier nauwelijks aan kan tippen? Vlakbij Maurik zie ik Jair en begint het bijkletsen. We gaan vast niet harder, maar alle pijntjes zijn even vergeten. Op deze manier krijg ik alweer zin in de volgende trip. Het pontje bij Wijk bij Duurstede moet even wachten want we nemen eerst een pere-ijsje. En dan opeens, ben je thuis, alsof je nooit bent weggeweest.