Het was al even geleden maar Jair kreeg het weer op zijn heupen. Na de Benelux al rondgefietst te hebben was het tijd voor een nieuwe uitdaging, en wat voor 1! Een wyścigi kolarskie (wielerwedstrijd) door Polen van Wroclaw naar Ozary. Na 66 uur 54 minuten en 24 seconden te hebben gefietst waarbij 1416,75 kilometer en 17,747 hoogtemeters met een gemiddelde snelheid van 21,2 km/u is Jair in Ozary gefinisht als 8ste! hołd (Hulde)! Lees hieronder het epicznie (epische) wedstrijdverslag van Jair.
Eindelijk weer een race, deze stond voor het voorjaar al op de planning maar werd uitgesteld. The Race Through Poland, uit mijn comfort zone. Naar een land waar ik eigenlijk maar weinig van weet, ik de taal niet machtig ben en de topografie nauwelijks van ken. Op avontuur!
Pre-race
Na een treinreis, die vanwege een gecancelde trein, twee dagen duurt kom ik aan in Wroclaw. Hier heb ik nog 1,5 dag om te acclimatiseren: ik maak een ritje, ontmoet andere deelnemers en heb alle tijd voor de fiets check en het ophalen van het startnummer. Leuk om mensen te ontmoeten die hetzelfde gaan doen want tijdens het fietsen zal het ieder voor zich zijn.
Startparcours
Na 1,5 dag rondhangen wordt het vanzelf zaterdag ochtend. Met Jesko, een Duitser die ik heb ontmoet, eet ik nog een laatste ontbijt in de stad en daarna spoeden we ons naar de velodroom van Wroclaw.
Een prachtig betonnen jaren 30 bak waar iedereen verzamelt. “Piko”, de organisator geeft hier laatste instructies, een groepsfoto wordt genomen en we stellen ons op voor de start die begint met een rondje velodroom.
Daarna worden we onder politie-escorte, geneutraliseerd, Wroclaw uitgeleid. Tot waar het geneutraliseerd is me onduidelijk dus ik besluit het aan te zien en nog een praatje te maken. Dan opeens is het zover, het dan nog peloton te noemen duikt een gravelstrook in en het is koers. Ik hoor meteen mensen achter en naast me lekrijden, doe een schietgebedje en besluit er wel voor te gaan. Door de gravelstrook is het peloton meteen verbrokkeld en is het zoals het hoort ieder voor zich. Het eerste gedeelte van het parcours is redelijk vlak maar over slecht wegdek. Ik haal wat mensen in, word weer ingehaald en de kaarten worden een beetje geschud. Dit blijft zo tot de Tapadla Pass wat het einde van het startparcours is.
Free route section 1
Na de Tapadla Pass is het 366 km over een eigen route naar het begin van cp1. In de afdaling word ik ingehaald en zie deze renner rechts afslaan waar ik rechtdoor ga. De route gaat van west naar oost, net ten zuiden van steden als Opole, Gliwice, Katowice en Kraków maar blijft ten noorden van de Tatras en uitlopers hiervan. Veel korenvelden, wat meertjes, stukken bos en kleine dorpjes. Opvallend is dat hoe oostelijker ik kom hoe beter het wegdek. Erg fijn, want het wordt donker en zo kan ik toch door blijven trappen. Onderweg regel ik een airbnb aan de start van cp2 en ik zorg dat ik daar na drie uur ‘s nachts nog welkom ben. Het wordt later en later en er is geen kip meer op de weg totdat ik opeens twee lampjes voor me zie opdoemen. Dit blijkt een van de paren te zijn, maar nét voor ik ze inhaal slaan ze linksaf naar een tankstation. Ik besluit hun voorbeeld te volgen en koop wat eten en drinken. Na een korte babbel rijd ik verder terwijl zij nog aan de koffie zitten. Mijn keuze voor ice koffie is nu eenmaal sneller. Langzaam maar zeker kom ik in de bergen van Zuidoost Polen, hier vindt na 437km fietsen mijn airbnb om wat te rusten.
Controlepunt 1
Na ongeveer twee uur slaap sta ik op en spring ik weer op de fiets. Ik maak de tuindeur dicht en er komt een bikepacker voorbij die ik op het eerste klimmetje meteen inhaal. Goed voor de moraal! Na een km of 10 begint het parcours van checkpoint 1. De zon komt langzaam door wat zorgt voor prachtige plaatjes.
De eerste paar klimmen zijn prachtig en echt om te genieten. Later blijft de pracht, maar worden de hellingen steiler en steiler en verandert het genieten in afzien. Meerdere stukken die boven de 20% gaan. Pijnlijk, maar ik krijg wederom een boost als ik een andere renner inhaal die hier moet lopen. Dit gebeurt later nog een keer, waardoor het genieten echt weer helemaal terugkomt. Het zonnetje en de boomgaarden die vol met fruit hangen dragen hier ook aan bij. Zo steven ik op het checkpoint af. De slotklim is wederom een steil monster, maar dan ook nog eens met zeer slecht wegdek. Doordat ik moet uitwijken voor een loslopende hond val ik en moet ik uiteindelijk zelf ook lopen. Gelukkig is het maar kort, en boven komt de eerste stempel in mijn boekje te staan.
Free route section 2
Tussen cp1 en cp2 zijn er eigenlijk maar twee route opties: 65 km verhard, of dit afkorten door een gravel/ mtb route te volgen. Ik ga voor het eerste. Dit betekent 20 km afdalen, een lang vlak stuk en dan klimmen naar cp2. Heerlijk om even de spanning uit de benen trappen tot de klim. En dat is er weer een hoor: 7,5 km lang, waarvan de laatste drie met ruime dubbele cijfers. Pijnlijk, deze Obidza Pass. Boven zit de organisator met een grote grijns me op te wachten. Niet uit leedvermaak, maar gewoon omdat hij een liefhebber is en aan het genieten is van zijn evenement.
Controlepunt 2
Vanaf checkpoint twee is het dezelfde weg afdalen om daarna aan de Żłobki Pass te beginnen. Dit is een gravel klim van acht kilometer omhoog en nog eens acht omlaag. Waarbij het omlaag niet veel sneller gaat dan omhoog. Ik wil deze per se voor het donker gedaan hebben, want het vergt opperste concentratie. Dit lukt me net aan. Hierbij realiseer ik me wel dat iedereen die nu achter me zit wel echt een probleem heeft. Hierna gaat het parcours door de hoge Tatras. Het is donker geworden, en ik weet zeker dat het hier fantastisch mooi is maar, zie er weinig van. Ik besluit een accommodatie te boeken niet al te ver van het einde van het segment en zorg wederom dat ik hier in het midden van de nacht terecht kan. Maar voor ik hier ben zal ik eerst nog naar een skigebied moeten op de Pools-Slowaakse grens voor het einde van het segment.
Free route section 3
Om bij mijn verblijf te komen moet ik eerst afdalen. Brrrr koud en toch nog verder dan ik dacht. Bibberend kom ik aan in een verlaten stadje en kan daar vervolgens de accommodatie niet vinden. Ik bel de eigenaar hiervoor wakker. Enigszins chagrijnig neemt hij de telefoon op, maar als hij me ziet begint hij te lachen. Hij spreekt alleen Pools dus met handen en voeten communiceren we. Ik denk dat hij me vraagt vijf minuten te wachten in de kamer maar ik snap hem niet helemaal. Voor de zekerheid doe ik dat netjes en ja hoor, vijf minuten later komt hij terug met een bord vol brood, kaas en een glas melk en zegt er heel gebrekkig bij “you must be hungry”. Geweldig. 2,5 uur later sta ik weer buiten maar laat via booking.com een berichtje achter waarin ik hem bedank en uitleg waarom ik met de noorderzon ben vertrokken. Zijn antwoord: “had ik geweten dat je aan het racen was dan had ik een warme maaltijd voor je gemaakt”.
De weg weer op. Via een aantal Tatra bergen naar het volgende checkpoint. Genoeg hoogtemeters, maar omdat ik zelf dit deel van de route heb gemaakt zitten er niet echt hele steile stukken in. Wel stuit ik op een stuk gravel in een poging om een enorme omweg te vermijden, en ook is de laatste klim een rotding. Maar ja, om op het parcours van controlepunt 3 te komen moet je uiteraard wel wat doen.
Controlepunt 3
Omdat ik al moest klimmen om hier te komen begint dit segment met een afdaling. Het gaat door Silesia Beskid een prachtig berg/ bosgebied met mooie paadjes, maar hoe kleiner ze worden, hoe steiler. Zonnetje erbij, genieten maar. Dan word ik opeens door een politieagent tot stilstand gemaand. Zijn politieauto staat op de weg en blokkeert de boel. Ik vraag wat er aan de hand is, en het blijkt dat de lokale politiek een persmoment heeft voor de opening van een fietspad. Omdat dit op het parcours is kan ik er niet omheen. Het blijkt 20-30 minuten te duren, dus ik vraag of hij een uitzondering kan maken en leg uit dat ik in een race zit. Of het een officiële race is? UITERAARD! Met een strijk van zijn hand over zijn hart laat hij me door. Gelukkig. Ik moet erom lachen en rijd verder door dit mooie gebied. Het blijft genieten tot ik in de omgeving van Bielsko-Biala kom. Hier wordt het drukker en ik weet dat er weer een monsterlijk steile rot klim gaat komen richting het controlepunt. Bovenop word ik wel door twee super enthousiaste vrijwilligers onthaald en zo staat stempel nummer drie in mijn boekje.
Free route section 4
Tussen cp 3 en 4 zit 268 km en het terrein is nagenoeg vlak. Alleen de stad Bielsko-Biala met de stoplichten zit in de weg, maar verder verwacht ik flinke progressie te kunnen maken vannacht. Ik besluit vlak voor de bergen waarin cp4 ligt een hotel te boeken met 24-uurs receptie en door te stomen. Toch heeft dit parcours een zwik aan onverwachte hindernissen. Te beginnen met de avondspits op een drukke weg. Niet erg prettig fietsen tussen het razende verkeer. Na 10x checken of dit geen “red road” is én of er een alternatief is toch maar doorgezet. Na zevenen wordt het gelukkig rustiger en komt de vaart er alsnog in. Ik ben even blij, maar dan komt hindernis nummer twee: mist. Deze komt langzaam opzetten. Op de doorgaande wegen staan er nog lijnen op de grond als houvast, maar de talloze kleine wegen hebben dit niet, waardoor ik nauwelijks zicht heb en ik geen snelheid kan maken. Tot overmaat van ramp heb ik in de buurt van Prudnik, tot twee keer toe, per ongeluk stukjes red road. Hierdoor moet ik ter plekke mijn route aanpassen en tussen de weilanden door over tractorpaden mijn weg vervolgen.
Ruim na 3 uur kom ik in het hotel aan. De eigenaar is, of lijkt chagrijnig, zeker wanneer ik mijn fiets mee naar de kamer neem. Hij wil me alles uitleggen voor het ontbijt maar ik zeg dat ik niet langer dan 2 uur blijft. Ik leg uit wat ik doe, waarna zowel zijn klomp, als het ijs breekt. 2 uur later sta ik weer buiten, hij zwaait me uit en roept dat ik zijn nieuwe held ben.
Na nog geen 10km fietsen kom ik voor de volgende twee verrassingen te staan. Nummer één is de route die doodloopt. Via een bospad waar ik slechts wandelend door kan kom ik ook nog eens op een red road. Gelukkig mag je hier volgens de regels voor maximaal 1 km gebruik van maken en vind ik na 900 meter een afslag, maar dit geintje kostte veel tijd en is onprettig. Daarna verrassing nummer twee. Het was al gaan regenen maar nu begint het te stortregenen. Top test voor mijn nieuwe regenjas, dat wel. Deze aankoop geeft me wel extra moraal als ik op de tracker zie dat Tomasz (cap 6) me is genaderd. Ik maak mezelf wijs dat ik door dit jasje een voordeel heb ten opzichte van hem (wat achteraf bleek waar te zijn) en push door naar het begin van cp4.
Controlepunt 4
Ondanks dat ik hier in de stromende regen fiets ben ik het eens met mijn medefietsers aan de finish dat dit het mooiste segment is. Mooie lopende klimmen met kronkelde bochten door sprookjesachtig landschap. Voortdurend ook uitzichten, ondanks het grijze weer. Voor het eerst valt me ook op dat de blaadjes aan de bomen aan het verkleuren zijn. Zo’n beetje het hele parcours is fraai. Alleen de laatste afdaling is door het erbarmelijke wegdek ronduit kut. Een mooi bos om door te fietsen, maar stuiterend en trillend omlaag, vrezend voor stootlek is geen genot meer, hoe mooi het bos ook is. De slotklim die volgt is zoals allemaal steil, maar voor mijn handen een verademing na alle trillingen van de afdaling. Boven heb ik de op één na laatste stempel in de pocket.
Free route section 5
Bij cp4 bieden ze me wat te drinken aan, maar omdat ik denk dat Tomasz me nog zou kunnen bedreigen besluit ik meteen door te gaan. Ergens hoop ik Paul (Cap 61) ook nog te kunnen pakken, al is die kans klein. Tussen cp4 en het finish parcours is er eigenlijk maar één optie: afdalen en de rivier Ścinawka volgen richting “Ostoja Nietoperzy Gór Sowich”. Een mond vol voor een prachtig natuurgebied. Op dit stuk rijd ik lekker door en ik verheug me op het finish parcours dat bedoeld is als een treat.
Finish parcours
Het parcours begint met een kasseienklim. In eerste instantie denk ik ‘is dit nu een treat’, maar de kasseien liggen er zeer netjes bij en het past bij de klim waarop halverwege een herdenkplaats die waarschijnlijk uit de Sovjettijd komt staat. Vanaf hier slingert de route door “Ostoja Nietoperzy Gór Sowich”. Mooie lopende klimmen door het natuurgebied. Helaas begint het weer te regenen, is het bovenop de klimmen mistig, en wordt het donker. Echt veel van mijn verdiende treat krijg ik dus niet te zien, maar dat hindert niet. Ik weet dat ik bijna bij de finish ben en dat is pas echt een treat. Voor ik hier kom moet ik wel nog een keer vol in de remmen voor een overstekend varken. Daaruit blijkt dat de finish pas echt bij de finish is. En die is geweldig. Er is bier, pizza, een douche, en bovenal gezelschap van andere finishers zodat we verhalen kunnen uitwisselen.
Resultaat
Met een achtste plek ben ik achteraf niet ontevreden. Ik kwam eerlijk gezegd voor meer, maar de concurrentie was sterk. De winnaar won eerder al Three Peaks en er stonden nog een aantal anderen aan de start met veel meer ervaring dan ik heb. Daarbij is het belangrijkste resultaat het avontuur dat ik heb meegemaakt en dat was daar. Nu plannen maken voor 2022, smaakt naar meer!
Kijk voor meer informatie over de wedstrijd op: https://racethroughpoland.pl/
Sommige foto’s zijn gemaakt door: Tadek Ciechanowski
Https://tadekciechanowski.myportfolio.com/
Instagram: https://www.instagram.com/tadekciechanowski/