Hier het verslag van Joris
Bordeaux – Paris 2022. Het eerste wat me opviel was het enorme fanatisme bij vele deelnemers. Dit is geen PBP, dit is een race. Hoewel 658km lang, zagen velen het als een sprintrace. Ik zag mensen met een afgemeten aantal gelletjes voor 24 uur. (Maagklachten waren dan ook het bijbehorende centrale thema onderweg, haha).
Er waren zo’n 580 deelnemers. ~50% fanatiek. ~30% randonneurs. ~20% idioten die nooit meer dan 180km hadden gefietst en het wel ‘leuk leek’. Vooral veel Fransen.
De dag – De eerste uren na de start waren prima, het was nog niet zo warm en het parcours vlak. Na 4 uur was het totaal anders. Voortdurend korte felle klimmetjes, dus nooit echte cadans en de 30graden werd aangetikt. Het besef dat dit zwaar zou worden drong tot iedereen door. Voor mij ging het best voorspoedig. 3 bidons was een goed idee. De eerste 350km tot Chateauroux heb ik afgelegd met 29gem en slechts 30min rust. Ruim op schema dus. In Chateauroux was ravitaillering en kon ik goed eten. Ik merkte dat ik redelijk voorin lag qua positie want het was er heel rustig. Leuk is dat je nu 12 uur onder een kaasstolp heb geleefd waarin de buitenwereld op de achtergrond raakt en de band onderling sterker wordt. Iedereen had al eens met anderen in een groepje gereden en een band met velen groeide.
De nacht – vanaf 350km was het echt nacht. Met zijn voordelen en nadelen. Het is rustig en koel. Maar een uitputtende dag wreekt zich ook. Oja, en slaap gaat een rol spelen, dat wil je lichaam namelijk graag. Een goed groepje maakt alles beter. Die houden je scherp en geven afleiding. Mijn eerste groepje moest ik laten gaan toen mijn Wahoo crashte. (Welke zieke geest verzint dat er dan ‘Hello world!’ in het display komt?!) Na herstart moest ik weer een groepje vinden, die waren toen wel dun gezaaid… 2:22 kwam ik bij de Vlaming Lorenzo en een persoon in zijn wiel waarvan ik dacht dat het zijn vriendin ofzo was die hij uit de wind hield. Ze hadden het zwaar en ik was blij met gezelschap. Ik voelde me best fit en pakte flinke kopbeurten. Pas na 2,5 uur waarin alleen het schijnsel van lampjes enig licht bracht besefte ik dat het geen vrouw was maar een zeer ranke Fransman met een roze Rapha-vest die weigerde iets te doen. Een kleine tussensprint heeft dit opgelost. Zijn plek werd wat later ingenomen door een 67jarige Fransman. Zeer charmant. Vol verhalen. Hij stond er op mee te draaien, held. (Zo wil ik oud worden!)
De ochtend – tegen 6uur kwam er licht. Dat is heel fijn want het geeft energie en je ziet weer een beetje. Maar direct erna zakte ik in. Knikkebollend zat ik op de fiets. Ik had ontbijt in de vorm van donuts en banaan bij me. Maar na 22 uur zoet eten moest ik er niet aan denken. Lorenzo en ik waren bij elkaar gebleven want we draaide lekker. Nu mocht hij de langere beurten doen. Vanaf dit moment zakte het tempo en besefte ik dat 26 uur 34 min lastig zou worden. Toen vanaf 50km voor de finish ook weer geklommen moest worden werd het echt taai. Ik had die zoete troep wel moeten eten. Het laatste stukje naar Parijs was wel weer leuk. Vele Parijzenaars kwamen we in de buurt van Versailles tegen die fris en fruitig een zondags rondje reden.
Dus – Het was geweldig. Alles zat erin, mooi, leuk, taai, saamhorigheid; Het gevoel dat je deel uitmaakt van iets met een lange historie en een zeer sympathieke organisatie maakt het bijzonder.
