De Conquète des Ardennes is een doe-het-zelf ultra avontuur. Bedacht door een Belg in 2021. Je krijgt een GPX van de route en rijdt zelf het rondje Ardennen van 450km met 9000 hoogtemeters op een moment dat je uitkomt. Er zijn klassementen, aandacht op sociale media enzo, maar je doet het vooral zelf. Eigen tempo en planning, maar sneller is natuurlijk mooier. Liefst sub 24 uur. Onweerstaanbaar. Na eerste poging in 2021 die ik na 300km opgaf vanwege buikproblemen en kabelbreuk bleef het knagen. Op 2 september 2022 was poging twee!
Start 10:00 uur in de morgen in Huy bovenaan de Muur. Grijze maar droge dag, perfect. De eerste klim na een paar km, de verstopte ‘Thier de Huy’ met max 19%, maakt meteen duidelijk dat de polderbenen aan het werk moeten. Eerste uren zijn natuurlijk nog makkelijk ondanks tal van klassiekers als de Redoute, Col d’Annette, Côte d`Amermont, Thier de Coo en Côte de Stockeu. Het was rustig, genoeg bakkers en steeds zonniger, adembenemend mooi.
Toen kwam de nacht. Met de Col de Haussire en Le Pied Monti. Het werd nog rustiger en ik werd afhankelijk van de vooraf gegoogelde nachtwinkels en waterkraantjes op kerkhoven. Ik was helemaal alleen. Bijna dan, of eigenlijk ook helemaal niet. Door de droogte was het wild duidelijk niet ver weg van de (gesproeide) bewoonde wereld. Vossen en dassen bij de dorpjes, zwijnen in dichte begroeiing en reeën en herten wat hoger. Opgegroeid op de Veluwe ben ik niet bang voor wild, de kortste weg van mijn stamkroeg in Epe naar Heerde waar ik woonde was door een heel donker bos. Ook nu wist ik bij het zien van oogjes in de berm, dat zingen meestal genoeg is om vrij baan te hebben.
Het moet rond 4 uur ’s nachts zijn geweest dat er weer oogjes waren. Rechts naast de weg. Toen ze in het schijnsel van mijn lamp kwamen bleek er een ree aan de oogjes te zitten. Ik weer zingen. Op het moment dat ik dacht dat het beestje niet meer zou gaan bewegen deed ze dat wel. Volgende herinnering is dat ik in mijn flank word geramd. Vervolgens bewogen we samen naar de linker berm. We vielen. Maar ik voelde niks. Nou ja, een zachte ondergrond. Het ree?! Een schijnbare eeuwigheid lag ik daar, nog ingeklikt in mijn pedalen. Langzaam vroeg ik me af waarom het ree niet bewoog. Ik besefte -soort van- dat we allebei lagen bij te komen. En dat als het ree weg zou willen dat niet zou kunnen omdat ik op haar lag. Dus probeerde ik mijn linker voet uit het pedaal te schoppen. Die beweging zag het ree als het begin van het gevecht. Ree begon wild van zich af te trappen tot ik los was en weg wist te rollen. Ree verdwijnt. Stilte, donker, adrenaline.
Lang verhaal kort, ik had behalve wat schrammen en builen niets. Fiets bleek okay, ik kon doorfietsen. Harder zingend dan ooit. Tot het weer licht werd lag het tempo stukken lager, maar dat was totaal niet meer belangrijk, de nacht uitfietsen was het nieuwe doel. De eerste bakker die open was, was een feest. Weer een echt mens, een lieve ook. Ik werd afgespoeld en de vragende blik van wat ik in hemelsnaam had gedaan zal ik nooit vergeten. De resterende ~150km waren zwaar. Door de Montagne de la Croix, Gayolle en Triple Mur de Monty, maar het ging ook regenen. Nadat de laatste km op de Mur de Huy eindigde was het onvergetelijke avontuur klaar.
Joris Bosch