In de week voor 20 oktober was de kogel door de kerk, ik ging een keertje meefietsen met de club van Ledig Erf. Ik wist al een aantal van het bestaan van de club maar daar zondag meestal niet mijn fietsdag is kwam het er nooit van. Het is bijna winter en er was mooi weer voorspeld, dit was het moment!
Mijn fiets-ervaring is dan wel vrij ruim, fietsen in groepen heb ik nog niet heel veel gedaan. De zaterdagavond ontdekte ik daarom zelfs een tikkeltje zenuwen bij mijzelf, zou het wel goed gaan, hou ik het vol en vooral; maak ik geen fatale stuurmisser met schade aan jan en alleman?
Na een kleine omweg (de Weerdsingel is niet toegankelijk) kwam ik aan op LE. Daar stonden al een aantal fietsers klaar en al snel kwamen er meer bij. Er werd gekletst, gegroet en ik ben maar gewoon gaan vragen hoe er vertrokken werd. Daar ik mijzelf best ken schatte ik in dat de A-groep veel te hoog gegrepen zou zijn. De B-groep dus. Met een man (en vrouw) of twintig reden we weg en al snel raakte ik aan de praat met een aantal mederijders. Ineens lichte paniek, bij Werkhoven-linksaf ging een deel van de groep rechtdoor, bang voor de wind, bleek later.
Die wind was overigens in geruime mate voorradig. Door slim te fietsen wist ik vaak ‘links’ te zitten maar af en toe belandde ik toch ‘rechts’. Dan maar gelijk naar voren, overnemen, kopwerk doen en af laten zakken.
De groep was inmiddels tot twaalf geslonken en we naderden de heuveltjes. Snel een banaantje eten. Ik heb twintig jaar in Doorn gewoond dus die bergjes, behalve het stukje door Leersum, hebben weinig geheimen voor me. Als een van de laatsten draaide ik de Ruiterberg op maar met een lange sprint kon ik de eerste twee achterhalen en gedrieen vlogen we over de top. Beneden kwamen de anderen weer terug en onhandig genoeg zat ik op kop, lang voor de Hoogstraat. Natuurlijk nam er niemand over. Tempo hooghouden en doorkarren dan maar. Twee man kwamen nog langs gedanst.
Na een zeer vieze afdaling (als brildrager ben je op dit soort dagen extra gehandicapt) en een vlotte tocht naar Leersum kwam het voor mij onbekende tussenstukje op weg naar het Bosbad. Tegen het verkeer in, links af, staan op de pedalen om mee te gaan met de eersten en hola! Kasseitjes! Staan en kasseien gaan niet goed samen, bleek eens te meer. De groep bleef bij elkaar of kwam in het dorp weer bijeen en we draaiden linksaf de Leersumseberg op. Deze heb ik niet lang geleden nog een aantal maal beklommen en ik wist dat het tempo goed hoog te houden was. uiteindelijk kwam ik als tweede boven.
We haalden inmiddels een vooruitgereden LE-er in en na de afdaling ging het met de hele groep in behoorlijke vaart door naar de Amerongseberg. Normaliter een scherprechter maar we moesten nog over de dijk. Ik besloot het wiel te pakken van de twee die bij de vorige klimmetjes (vlak) voor of na mij boven kwamen. De klim begon, ik bleef zitten in het wiel. Twee man fietsen weg, shit ik heb het verkeerde wiel en zit ingesloten aan de rechterkant van de weg. De laatste 200 meter probeer ik nog de sprong te maken. Ik kom wel dichterbij maar haal het niet.
Na een vlotte, door auto’s onderbroken, afdaling sjeezen we door Amerongen naar de dijk. We zijn inmiddels nog maar met acht. De wind staat straf op de zijkant en met een kleine waaier gaan we het gevecht met dit wispelturige element aan.
Ik prop mijn tweede banaan snel naar binnen, ben een kilometer buiten adem, maar hervind mijn ritme snel. Iedereen draait mee en met een gangetje van dik 30 per uur knokken we ons door de wind. Af en toe een héél klein beetje mee, meestal flink tegen. Af en toe voel ik mij net Valverde, op het kantje achter de kop van de waaier. De groep blijft in tact tot na Wijk bij Duurstede en vlot gaat het, over de brug richting ’t Goy en Houten. Op de laatste dijk gaat het tempo omhoog en langzaam dunt het groepje uit. Zeven, zes, en dan komt ene lange gozer op kop, na mij, en trekt het gas in één keer open. Naderhand begrijp ik dat dit ‘Laurens’ is. Eén kan er mee, één laat een gat vallen en wie zit daar achter, jawel, ik. Na één seconde besluit ik toch te proberen mee te gaan en met dik 40 zet ik de achtervolging in. Ik ben er bijna maar krijg dat laatste, nare metertje maar niet dicht. Gelukkig gaat het tempo iets omlaag als we de dijk afrijden. Helemaal alleen door de wind
naar Utrecht is ook niet alles dus ik zet nog een keer aan. Achter mij kan er nog eentje aansluiten en met zijn vieren rammen we de brug over het kanaal op. Ik kan de eerste wielen net niet houden maar in de afdaling komt het groepje weer bij elkaar.
Met de wind steeds meer in de rug gaat het tempo nog maar eens omhoog. Vooral die lange met die bril (Laurens dus) is erg naar als hij overneemt. We vliegen langs houten en naderen het einde van de tocht. Ik ken sprints alleen van TV dus heb geen idee wat me te wachten staat. Helaas beland ik weer op kop nadat ik net ‘500’ op de weg heb zien staan. Zou dat onze finish zijn?
Niemand neemt meer over en ik heb ongeveer één optie: harder. Ik pers zo ongeveer het laatste uit mijn benen maar heb ernstig het nakijken als, jawel, die lange met die bril (Laurens) langs komt zeilen in een bijzonder onspectaculaire sprint. Uiteindelijk ga ik als derde over de streep. Stiekum ben ik best tevreden met mijzelf.
Al nakletsend over een heel drukke Koningsweg besluit ik dat dit zeker niet de laatste keer zal zijn geweest dat ik deze uitdaging aanga. Het rijden in een groep is ab-so-luut anders dan een zelfstandig rondje, de sfeer is goed en de tocht mooi, wat wil je nog meer? Wel zijn er natuurlijk een paar leerpuntjes: pas op voor het slot van de dijk, niet ingesloten raken voor een klim, staan en kasseien zijn een nare combinatie en ik moet nog eens oefenen op voor, tegen, achter en HO!
’s Avonds raak ik spontaan bevriend met ene ‘Jos’ op Strava (hij reed rechtdoor bij Werkhoven, bleek) en besluit ik dat een lidmaatschap geen weggegooid geld gaat zijn en meld ik mij aan bij fietsclub Ledig Erf.
Tot een volgende keer!
David