Hier het rittenverslag van RatN van onze 2^e bikkel Francien. Mogen we het zeggen, ja we mogen het zeggen, we zijn super trots op d’r! Eerst even wat feitjes, totale race tijd: 6 dagen 14 uur en 52 minuten, hiervan heeft ze 80 uur en 2 minuten op de fiets doorgebracht. De afstand 1928,55 Km afgelegd. Verder heeft ze 4642 hoogtemeters bedwongen en 416 strava bekertjes verdient.

Lees hieronder verder over haar belevenissen:

RatN dag 1: Amerongen – Borne

Vanochtend opgehaald door Bobo. Superservice! Vooral toen ik erachter kwam dat ik mijn telefoon thuis had laten liggen. Snel omgedraaid en teruggereden. Thuis bleek de voordeur niet meer open te willen: klem door de dikke zaterdagkrant…!! Hard duwen, telefoon gegraaid en hop terug in de auto. 8 uur stipt van start. Wind mee (m’n lievelings) in de Flevopolder. Ingehaald door Laurens bij km 58. En vlak voor Arnhem doken Bert en Mini ineens op. Gezellig! Prachtige paarse heide op de Hoge Veluwe en de Posbank. Supermarktproduct in Zelhem, pastaatje op het station in Enschede, en nu nog even afsnacken met de benen omhoog in hotel Jachtlust. Morgen verder!

RatN dag 2: Borne – Eemshaven

Apart genoeg mocht ik van de hoteleigenaar pas om half 8 vertrekken (‘ik ben geen duiventil!’). Deze dienstmededeling kwam toen ik gisteravond gedoucht en al net in bed was gestapt. Weer inpakken en doorfietsen was geen optie. Maar toen ik om 7 uur mijn fiets wilde optuigen bleek ik door het alarm te zijn gelopen (‘anders gaat iedereen ‘s nachts maar wat rondlopen’) en na veel gemopper omdat hij dat uit moest zetten, maakte hij dan toch ook meteen maar de deur voor me open. Tja… De Holterberg was prachtig. Bloeiende heide en doodstil op de vroege zondagochtend, maar ik zat niet lekker en kon mijn draai niet vinden. Na 60km van zeem gewisseld. Even met die billen bloot langs de provinciale weg. Dat scheelde al iets, maar al die Achterhoekse klinkers haalden alsnog de vaart eruit. Vlak voor Emmen stuit ik op een weg afzetting, waarvan het niet duidelijk is hoe je er omheen moet. Er staan twee mannetjes de boel eens goed te observeren, en een van hen biedt aan om mij om de afzetting heen te leiden. Hij zoeft er zo op zijn e-bike vandoor. Prima, zo’n local guide. Pas bij Bourtange begint het wat op te schieten. Ik heb een luisterboek aangezet ter afleiding, en dat werkt. Niet meer elke 10 km even stoppen om dit of dat te pakken of anders op te bergen, gewoon fietsen. Ik haal Eline van Straalen (cap3) in die met wat dotwatchers staat te praten. We spreken af om samen in Eemshaven te overnachten, maar eerst in Groningen een dik bord pasta te eten. Zogezegd zo gedaan. De laatste 50km na Groningen zijn nog pittig. Veel wind, natte weg, af en toe een buitje, en donker. Eemshaven ligt er verlaten bij. Ik hoor vooral de wind en het suizende geluid van de windmolens. 1 km voor het hotel rij ik lek. Diepe zucht, geen fijne plek om te plakken, maar het lijkt een leegloper, dus ik pomp er zoveel mogelijk lucht in en stoemp naar het hotel. Dat haal ik net! Een hartelijk ontvangst, en er zijn nog meer fietsers hier. Eline komt snel na mij binnen. Er is een 24/7 ontbijtbuffet, band plakken mag in de ontbijtzaal, en de vrouw van de receptie biedt ook nog eens aan om onze kleren door de wasser en droger te halen. Ondertussen krijgen we thee om bij te komen. Wat een engel. Wel een lange dag.

RatN dag 3: Eemshaven – Almere

Pffff….route door een deel van noordelijk NL waar ik nog nooit geweest was. Ik moest Eline helaas snel achter me laten vanwege haar kniepijn. Was net zo gezellig…! Na een uur begon het spel ‘jasje aan jasje uit’, al snel gevolgd door ‘hekje open hekje dicht’ en de grote schapenslalom. In Ferwert een tube crème gekocht omdat ik niet meer wist hoe ik moest zitten. Daarna door gebikkeld tot Harlingen om even goed te lunchen. Tot Stavoren was het in principe wind mee, maar zadelpijn is zadelpijn, en zadelpijn is niet fijn. Toch de (overmoedige) call gemaakt om in Almere te overnachten. Toen ik langs Lelystad kwam had ik mijn reservering bijna gecanceld, maar met een mooie zonsondergang en de wind schuin mee heb ik het toch gered. Meteen maar gebruik gemaakt van de kans om wat proteïne aan te vullen met massa’s vliegjes. Alweer een dag met >280 solo kilometers. Ik wist niet dat ik het in me had.

RatN dag 4: Almere – Zandvoort

Ontbeten met de gastheer van de B&B in Almere, en toen weer hop de dijk op. Het was lekker rustig en er stond zeer weinig wind. Dat was lekker inkomen. Zonnetje erbij ook. Prima. Op aanraden van mijn favoriete Belgische mede-racer had ik een extra dikke laag vet gesmeerd. Nu moest alles goed komen. Maar eigenlijk had ik beter naar Florine moeten luisteren – haar tip over magische anti-zadelpijn pleisters had ik langs me heen laten gaan….
Ik zat toch prima op m’n fietsie. Boodschappen in het havenwinkeltje van Volendam, het water van het IJsselmeer nagenoeg een spiegel. Prachtig. Ik haalde de Belg nog in (hoe is het met uwen poep?), en toen reed ik na Medemblik zo een muur van water in. Zeiknat. In Middenmeer bij een tankstation geschuild voor deel twee van deze zondvloed. Daarna als een speer naar Den Helder. Even zwaaien naar het NIOZ, en toen het hoekje om. De weer-app voorspelde N2, maar de lucht betrok, het begon weer te regenen, en aangezien ik niet meer boven de 22km/u uit kwam weer ik zeker dan ik wind tegen had (de richting van de vlaggen bevestigde dit). Jammerrrrrr. M’n fietsie kraakte en schuurde van al het zand op het fietspad, en mijn kont zeurde dat hij geen klinkers meer wilde. Maar ja, die lagen er wel. Pas bij Petten werd het droog, en vanaf Beverwijk werd het weer asfalt. Wat een ellende. Het kopje van Bloemendaal (óók met klinkers) ging niet meer van harte. Ik was wel precies op tijd in Bloemendaal bij de kust om de Son in de See te zien sakken. Die 5km naar het hotel in Zandvoort gingen toen ook nog wel.

RatN dag 5: Zandvoort – Vlissingen

Vanochtend wakker geworden het nieuws dat Jair was gefinishte. Derde plek, echt supergoed. In plaats van opstaan, ontbijten, pleite, wordt het eerst even bellen om de verhalen te horen. Of een deel ervan dan, want Jair mag dan wel klaar zijn, ik moet nog een eindje. Uiteindelijk een half uur later weg dan gepland. De zonsopkomst in de duinen is prachtig, maar ik realiseer me ineens dat ik mijn hot pack in het hotel heb laten liggen. Snel terug dan maar. Morgen slaat het weer om en dan heb ik m nodig, geen jas kan ik me niet veroorloven. Eenmaal terug bij het hotel bedenk ik eens in mijn tas te kijken: jup, toch gewoon ingepakt. Niets aan het handje dus, behalve nog meer vertraging. Ik kan mijn draai niet vinden. Ik zit nog steeds niet lekker en mis focus. Daardoor fiets ik vaak net de verkeerde weg in. Omdraaien en keren, zo kom ik wel aan de extra kilometers. Pas bij Rotterdam begint het weer ergens op te lijken, en ik haal mijn Belgische mattie Kurt in op de Erasmusbrug. In Rockanje neem ik de tijd om te lunchen, en maak dan de beslissing om er een (relatief) kort dagje van te maken en reserveer een kamer in Vlissingen. Ik had eigenlijk Goes voor ogen, maar als ik ‘s middags ook nog mijn zonnebril ergens kwijtraak (hoe dan?!?) weet ik dat een vroege aankomst geen overbodige luxe is. Hopelijk is de nacht lang genoeg om al mijn kleren te laten drogen. Lang leve het systeemplafond!

RatN dag 6: Vlissingen – Stein

Het was grijs, het regende, het waaide, het was alleen maar rechtdoor. Saaaaaai. Na 90km werd het zo’n beetje droog, maar toen had ik al zeiknat en bibberend in de AH in Hoogerheide zitten eten. In Brabant was er weinig volk te bekennen met dit weer. Ik heb geprobeerd de pauzes zo kort mogelijk te houden, om zo vroeg mogelijk zo ver mogelijk te komen, maar alles bij elkaar tikt het toch nog aan. Tussen 155 en 170 km ook nog een behoorlijke dip, maar zolang je gewoon blijft trappen, kom je er vanzelf weer uit.
In Maasbracht had ik nog even een milkshake en kaassoufflé nodig om het laatste stuk tegen de wind in naar Stein aan te kunnen. Ik moest bij een paar bruggen en hupjes al terug naar mijn kleine blad – dat belooft nog wat voor morgen….

RatN dag 7: Stein – FINISH!!!

Ik had met Kurt (cap 42) afgesproken om samen om 6 uur te ontbijten, maar ‘s ochtends: lege ontbijtzaal. Tegen heug en meug duw ik yoghurt en broodjes naar binnen. De energie heb ik nodig voor de heuvels die eraan komen! Als ik de deur uit wil gaan komt Kurt net de ontbijtzaal in, het was te moeilijk om op te staan …
Ik ga vol goede moed de weg op. Ik kom eerst de Cauberg tegen: die fiets ik rustig omhoog, maar als ik bij de Keutenberg aankom sta ik na 3 meter ‘proberen’ naast mijn fiets. Dit is natuurlijk al een onding zonder bepakking, maar met bepakking, en al ruim 1600km in de benen geloof ik het wel met die 22%. Lopen dus maar. Ook de Gulperberg loop ik op, maar de rest van de klimmen lukken fietsend. Op de Camerig staan Geert en Mirthe om me aan te moedigen. Dat doet goed! Ik ben ook blij dat ik dit gedeelte van de route al aardig ken, nadat we begin augustus een paar dagen bij mijn studievriendin Marieke op de camping in Cottessen, onderaan de Camerig hebben gestaan. Als zij die heuvels op komt met haar kind in een kar achter haar toerfiets (echt waar), dan moet ik nu toch ook zeker boven komen!
Bij het drielandenpunt in Vaals maak ik net een foto als daar Kurt ineens weer opduikt. Ook nog eentje samen dan maar! Tijdens het afdalen gaat het langzaam regenen, en in Heerlen wordt het echt ellendig. Ook na een stop in de Jumbo is het nog niet beter. Gewoon doorfietsen dan maar. Ik rij nog ergens lek. Mijn tweede deze race. Alweer in de zeikregen, al is het nu bij daglicht. Ik vis een metalen pinnetje uit m’n band; de boosdoener is dus snel gevonden! Gelukkig had ik nóg een reservebandje bij me, maar hierna is het wel op. Bij de eerste fietsenmaker die ik tegenkom koop ik een nieuwe binnenband en pomp ik wat extra lucht in de banden. Dat rolt meteen een stuk lekkerder. Ik ga daarna als een speer (voor mijn gevoel dan, ik geloof dat de kruissnelheid misschien 26 km/u is ?), zeker als het eindelijk droog wordt. Vanaf Roermond is het bekend terrein, en zoef ik door naar Venlo, waar de ouders en het zusje van Jair me staan op te wachten. Ik besluit daar om de race vandaag af te maken, en door te knallen tot Amerongen. Het is immers nog ‘maar’ 122km, en ik heb er ‘pas’ 174 gehad. Kan best. Voor het avontuur en de spanning, en omdat mijn eigen bed lonkt en ik morgen niet wéér die zeem aan wil, rij ik door zonder mijn wahoo nog even een extra power boost te geven. Ik peil even in verschillende appgroepen, en ga met de meeste stemmen gelden: ik moet het net kunnen halen.

Bij Ochten word ik opgepikt door Ben. Die houdt me gezelschap tot de finish. Wat fijn om al even wat verhalen kwijt te kunnen, en reactie te krijgen als ik weer eens uitroep dat ik echt niet meer weet hoe ik moet zitten. Vlak na Rhenen komt ook Bobo nog tegemoet, en gedrieën rijden we Amerongen binnen. Bert was blijkbaar ook nog op weg, maar die hebben we dan toch gemist…! Om 22:52 is het zover: de finish! Met LE-ontvangstcomité! Heel erg fijn. Echt heel erg fijn om er te zijn. Nooit weer (en daar mag ik best aan herinnerd worden, mocht het ooit zover komen).